Απορώ. Όχι, δεν απορώ. Είμαστε τόσο κουτοί και επιπόλαιοι οι άνθρωποι, που πολύ εύκολα καταπίνουμε, χωρίς να έχουμε, πρώτα, μασήσει αυτό που μας έφεραν στο πιάτο μας.

Δεν μιλώ για εκείνους που αποφάσισαν να μην καταφύγουν στο εμβόλιο ούτε και για κείνους που κατέφυγαν σ' αυτό.

Μιλώ για εκείνους που αποδέχονται τον φανατισμό που καλλιεργείται και που προκύπτει εν τέλει.

Μιλώ για εκείνους που επιτρέπουν να μετατρέπεται μια ειρηνική ανθρώπινη συμπεριφορά σε πεδίο  διένεξης, αντιπαλότητας, χλευασμού, εχθρικότητας και, ίσως, πολέμου εντέλει.

Μιλώ για εκείνους που γλιστρούν σε υφέρποντα φασισμό, τάχα αστειευόμενοι και δίκην κακόγουστης γελοιογραφίας, παρουσιάζοντας ως γουρούνια τους ανθρώπους που επέλεξαν να μην εμβολιαστούν.

Μιλώ για εκείνους που αποκαλούν "μπολιασμένους" τους εμβολιασμένους και τους κατηγορούν για υποταγή και δουλικότητα.

Μιλώ για όλους αυτούς, που, ενώ οι φαύλοι απεργάζονται και θέτουν σε λειτουργία τα σχέδιά τους για περισσότερα χρήματα και δύναμη καταδυναστεύοντας εμένα κι εσένα κι όλους τους ομοίους μας,  κοιτάνε το ψωραλέο δέντρο και δεν βλέπουν το δάσος  που σαπίζει.

Και τρομάζω με κείνους που επιτρέπουν στον εαυτό τους, θωπεύοντας ανυποψίαστοι το αυγό του φιδιού, να γίνονται θύτες και θύματα συνάμα, διεκδικώντας με πάθος: "...... τη δημοσιοποίηση της συμπεριφοράς ΟΛΩΝ των Ελλήνων αναφορικά με τον εμβολιασμό!" και δηλώνοντας με ανάλογο πάθος: "Παρέχω από τώρα την εξουσιοδότηση στον οποιονδήποτε για τη δημοσιοποίηση της δικής μου.... Επιλογή μου είναι να μην συναλλάσσομαι - συναναστρέφομαι με ανεμβολίαστους!!!!!!"    

 

 

Τέρατα και θύματα

(ποιος πρέπει να ντρέπεται;)

 

 

Με μεγάλη ικανοποίηση διαπιστώνω ότι μετά την καταγγελία/κατάθεση ψυχής της κ. Μπεκατώρου, άρχισαν να ανοίγουν κι άλλα στόματα, ερμητικά κλειστά ως τώρα.

Μόλις προ ολίγου διάβασα την καταγγελία μιας κοπέλας που ως φοιτήτρια υπέστη ανάλογη συμπεριφορά από καθηγητή της, με δυσμενείς συνέπειες στην σπουδαστική και επαγγελματική της πορεία  και καταστροφικές για την ψυχική της υγεία.

Ελπίζω κι εύχομαι να μην σταματήσουν τα θύματα τέτοιων εξαμβλωμάτων, που με όπλο την θέση εξουσίας που κατέχουν ή την σωματική τους δύναμη, επιτίθενται βάρβαρα και τραυματίζουν για πάντα την ψυχική και σωματική αξιοπρέπεια κοριτσιών και αγοριών.

Κι ας μην πτοηθούν από τα σχόλια αδαών και ηλιθίων, που πάντα βρίσκονται να κρίνουν τα θύματα και όχι τους θύτες.

Την (πρώτη) ιστορία που θα σας πω, μου την διηγήθηκε πριν από πολλά χρόνια η μάνα μου και συνέβη όταν ήταν αυτή η ίδια έφηβη  και ούσα φιλοξενούμενη στο τότε ορφανοτροφείο της Καβάλας.

Στο πλαίσιο, προφανώς, της.... σεξουαλικής διαπαιδαγώγησής τους, ή μάλλον της προστασίας του υπερπολύτιμου υμένα τους, τα κορίτσια του ορφανοτροφείου βρέθηκαν στην αίθουσα του δικαστηρίου, όπου εκδικαζόταν η υπόθεση βιασμού μιας κοπέλας.

Αφού ακούστηκαν διάφορα ανατριχιαστικά, ο εισαγγελέας αποφάνθηκε ότι η κοπέλα τα ήθελε και ουδείς βιασμός συνετελέσθη.

Και για να υποστηρίξει την φρικαλέα του άποψη, κράτησε στο ένα χέρι του μια βελόνα ραψίματος και στο άλλο μια κλωστή. Το χέρι που κρατούσε τη βελόνα κουνιόταν πάνω κάτω, αριστερά, δεξιά,  και το άλλο με την κλωστή προσπαθούσε, μάταια βεβαίως,  να περάσει από την μικρή οπή της βελόνας.

Βλέπετε; είπε ο δικαστικός λειτουργός (τρομάρα του) αν δεν σταθεί ακίνητη η βελόνα, σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορεί να περάσει η κλωστή. Άρα, αθώος ο κατηγορούμενος (η κλωστή) ένοχη η βελόνα (η κοπέλα) που κάποια στιγμή ακινητοποιήθηκε κι έδωσε την ευκαιρία στην κλωστή να πράξει τα δέοντα.   

Τέτοιες απόψεις υπάρχουν και σήμερα κι ας πέρασαν κοντά εβδομήντα χρόνια από την εποχή που διαδραματίστηκε η εν λόγω δίκη / παρωδία'  τις διαβάζουμε και τις ακούμε ήδη και ίσως αυτές, μαζί με την καταρρακωμένη αξιοπρέπειά τους που αρνούνται να την εκθέσουν τα θύματα, είναι ο λόγος που τα στόματα παραμένουν κλειστά.

Την δεύτερη ιστορία, μου την διηγήθηκε μια ηλικιωμένη, πλέον, γυναίκα, η οποία ως νεαρή και αδαής, δεν έλαβε μέτρα προφύλαξης και βρέθηκε εγκυμονούσα από κάποιον που επ' ουδενί ήθελε να αναλάβει τις ευθύνες του.

Υποχρεώθηκε να καταφύγει σε ιδιώτη γυναικολόγο, ο οποίος έπαιρνε το ρίσκο (τότε ήταν ακόμη παράνομες οι αμβλώσεις)  και έναντι αδρής αμοιβής διέκοπτε  την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη.

Η όλη διαδικασία γινόταν χωρίς την παρουσία αναισθησιολόγου και νοσοκόμας/ου, προφανώς για να μην μοιράζονται τα κέρδη και, όπως τραγικά απεδείχθη, για να μην υπάρχουν μάρτυρες της αποτρόπαιας πράξης που προηγήθηκε ή ακολούθησε (πώς να ξέρει η άμοιρη κοπέλα που κοιμόταν από το αναισθητικό φάρμακο;).

Η κοπέλα αντελήφθη τι συνέβη όταν ξύπνησε από την νάρκωση με φριχτούς πόνους στην πρωκτική περιοχή.

Τι να πει και σε ποιον να το πει; Το κατάπιε. Και το τέρας, προφανώς, συνέχισε να ικανοποιεί τις αρρωστημένες του ορέξεις με άλλα θύματα, που μάλλον δεν μίλησαν ούτε αυτά.

Η τρίτη ιστορία, αφορά και πάλι εκδίκαση υπόθεσης βιασμού κατόπιν άγριου ξυλοδαρμού, την οποία διηγήθηκε το ίδιο το θύμα, μια ανήλικη κοπελίτσα.

"Μακάρι να μην συμβεί ποτέ ξανά σε κανέναν άνθρωπο αυτό που μου συνέβη. Από τότε είμαι ένα ψυχικά ανάπηρο πλάσμα κι ούτε ξέρω αν ποτέ  θα γίνω καλά. Τα θυμάμαι όλα κάθε μέρα και πονάω και ντρέπομαι. Αναγκάστηκα να εξιστορήσω με κάθε λεπτομέρεια το μαρτύριό μου, ενώπιον των αστυνομικών και μετά ενώπιον του δικαστηρίου. Έκλαιγα από ντροπή και έτρεμα σύγκορμη στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, αλλά βλέποντας τον έναν από τους δικαστές να λαγοκοιμάται μισοξαπλωμένος στην έδρα όσο εγώ ξαναζούσα τη φρίκη μου, είπα μέσα μου ότι αυτός πρέπει να ντρέπεται κι όχι εγώ".

Ναι, υπάρχουν οι επικριτές, υπάρχουν οι βδελυροί, υπάρχουν οι αδιάφοροι, αλλά μην τους λαμβάνετε υπ' όψιν. Γιατί κάθε φορά που ανοίγει ένα στόμα να μιλήσει για την φρίκη που έζησε, εμποδίζει τα σιχάματα που διέπραξαν τέτοια εγκλήματα να συνεχίσουν να πληγώνουν ψυχές και σώματα.