ο αξιότιμος κ. πολιτικός παράγων

Τριγύρω φασαρία. Άλλος γράφει, άλλος εκτυπώνει (με τον αρχαίο εκτυπωτή που γρατσουνούσε αυτιά και και τσίτωνε νεύρα), άλλος μιλάει στο τηλέφωνο, άλλος λέει ανέκδοτα, άλλος σχολιάζει τα... παραλειπόμενα από τη συνέντευξη Τύπου απ΄ όπου μόλις επέστρεψε και γενικώς το μελίσσι είναι σε πλήρες... βούισμα.

Εγώ κι ο κολλητός μου (δεν θα πω ποιος είναι γιατί είναι δική του η ιστορία που θα διηγηθώ κι ίσως να μη θέλει να εκτεθεί) στη γωνιά μας, γράφουμε τα κείμενά μας και παράλληλα συζητάμε. 

-Εκεί είναι ο κ.  .... ακούμε τις κοπέλες από τη γραμματεία και βλέπουμε μια ροδαλή κυρία να πλησιάζει. Συστήνεται στο φίλο μου και με τη βαριά προφορά των ομογενών από την πρώην Σοβιετική Ένωση, αλλά με σωστά ελληνικά, εκθέτει το λόγο της επίσκεψής της.

Απαραίτητη υπενθύμιση: Οι παλιννοστήσαντες ομογενείς, είχαν (υποχρεωτικά) εγκατασταθεί σε κάτι τολ που στήθηκαν σε μια περιοχή στα όρια του χωριού Ζυγός και που ονομάστηκε "οικισμός Νέου Ζυγού". 

Εκείνη την περίοδο, ασκούνταν έντονες πιέσεις από το ίδρυμα που είχε δημιουργηθεί ειδικά γι αυτούς, να φύγουν οι ομογενείς και να μετεγκατασταθούν στην πόλη ή αλλού, προκειμένου  να αδειάσει η έκταση (η νομαρχία θα μετέφερε τα τολ σε μια περιοχή στην Κεραμωτή για να δημιουργηθεί εκεί ένας άλλος οικισμός, αθίγγανων αυτή τη φορά). Κι αυτό, γιατί θα άρχιζε, έλεγαν, στο Νέο Ζυγό, η διαδικασία για τη χάραξη οικοπέδων και τη δημιουργία υποδομής, προκειμένου στη συνέχεια να χτιστούν τριακόσιες και βάλε πλήρεις κατοικίες, οι οποίες θα αποδίδονταν στους παλιννοστήσαντες. .

Κι άλλη απαραίτητη (πλην όμως εξόχως αμαρτωλή) υπενθύμιση: το πρόγραμμα δεν ολοκληρώθηκε ποτέ με τους όρους που ξεκίνησε, τα σπίτια περιορίστηκαν σε λιγότερο από το ένα τρίτο του αρχικού σχεδιασμού κι εκτός από πολύ ελάχιστα που ολοκληρώθηκαν, τα λοιπά παρέμεναν για χρόνια να χάσκουν, άλλα στα μπετά κι άλλα μόνο με την τοιχοποιία. Κι εδώ είναι το πιο αμαρτωλό στοιχείο: ουδέποτε μάθαμε τι απέγιναν τα τεράστια ποσά που είχαν διατεθεί για την ανέγερση κατοικιών για τους ομογενείς -στην Καβάλα και αλλού- διότι, λέει, τα κονδύλια αυτά, τα διαχειριζόταν το υπουργείο Εξωτερικών (άρα επτασφράγιστα μυστικά κονδύλια).

Και πάμε στη συνέχεια της ιστορίας: 

Η κυρία, εξηγούσε στο φίλο μου (άκουγα θέλω δε θέλω, λόγω άμεσης γειτνίασης) ότι όλοι οι "συντοπίτες" της είναι σε μεγάλη αναστάτωση, γιατί δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει αν φύγουν από την (καυτή το καλοκαίρι και παγωμένη το χειμώνα) σιγουριά των τολ του Νέου Ζυγού κι ότι πρέπει εμείς ως εφημερίδα να πιέσουμε για να υπάρξουν δεσμεύσεις από πλευράς πολιτείας, που θα διασφαλίζουν η συνέχιση της σιγουριάς περί την στέγη, έστω και αλλού.

Λίγο πριν φύγει, είπε ότι ήρθε μόνη της στη χώρα των προγόνων της, ότι φυσικά και δεν έχει πόρους άλλους από ό,τι της παρείχε το ίδρυμα και ότι ψάχνει για δουλειά ("αν δείτε κάποια αγγελία εδώ στην εφημερίδα ή μάθετε οτιδήποτε άλλο, σας παρακαλώ να με ειδοποιήσετε").

"Ρε", με κοιτάει ο φίλος μου, "να τη στείλουμε στον... τάδε; κάτι μπορεί να κάνει αυτός". Ο οποίος τάδε, ήταν ένας δημοκρατικών και σοσιαλιστικών πεποιθήσεων πολιτικός παράγων, που τον εκτιμούσαμε αρκετά. 

"Ελάτε μια στιγμή", γυρίζει πίσω τη νέα φίλη μας, "να κάνω ένα τηλεφώνημα και μπορεί να είστε τυχερή...".

Επιστρέφει η ροδαλή, και οδεύουσα προς τη μέση και πάνω ηλικία, κυρία, με χαμόγελο και βλέμμα ελπίδας. 

Άμ'  έπος, άμ' έργον, τηλεφωνεί στο γραφείο του πολιτικού ο φίλος μου, του εξηγεί στα γρήγορα περί τίνος πρόκειται και ο παράγων λέει "στείλ' την στο γραφείο μου, θα είμαι εδώ για καμιά ώρα ακόμα".

Φεύγει περιχαρής η κυρία κι εμείς συνεχίζουμε τη δουλειά μας.

Δεν περνάει μισάωρο κι η ομογενής επιστρέφει για να ενημερώσει περί των εξελίξεων, αλλά δεν έχει και κάτι συγκεκριμένο να πει. Ανεξιχνίαστος ο πολιτικός παράγων και μισά και μισοκούτελα τα λόγια του.

Ο φίλος μου αδημονεί... τι διάλο, μορφωμένη γυναίκα, με πτυχία και περγαμηνές, μια, έστω  ό,τι να 'ναι, δουλειά δεν μπορεί να βρεθεί γι αυτήν;

Τηλεφωνεί ξανά, απαντά ο περί ου ο λόγος κύριος και... το χαμόγελο του φίλου μου σταδιακά μεταλλάσσεται σε μορφασμό, συνοδευόμενο από ένα ωραίο πρασινοκίτρινο χρώμα που κάλυψε άμεσα όλο το πρόσωπό του.

"Ναι, καλά, οκ.", ψελλίζει και κλείνει το τηλέφωνο. Στρέφεται προς την κυρία, πελιδνός ακόμα, και της λέει ότι όποτε βρεθεί κάτι γι αυτήν ο παράγων θα τον ενημερώσει κι εκείνος θα ειδοποιήσει την ίδια.

Μας χαιρετάει η γυναίκα και φεύγει, με κάτι σαν ελπίδα στο βλέμμα και στο βάδισμα.

- Για πες, προς τι το κατακίτρινο χρωματάκι; ρωτάω τώρα εγώ, βέβαιη ότι κάτι στράβωσε...

-Δεν φαντάζεσαι τι μου είπε, απαντά εκείνος ο ευαίσθητος, καλλιεργημένος και τρυφερός άνθρωπος κι αρχίζει τώρα να κοκκινίζει, προφανώς από νεύρα. 

-;;;;;;;;;;;;;;;

- Τι είν' αυτό το μπάζο που μου έστειλες ρε φίλε... εσύ θα την γ... αυτήν;

Σειρά μου να κιτρινίσω...

οεο, ο εν λόγω διαχειρίζεται (τότε βέβαια και στο μέτρο των δυνατοτήτων και των αρμοδιοτήτων του) τις τύχες του λαού, μεγάλο μέρος του οποίου λαού εμπιστευόταν τις προοδευτικές (τρομάρα του) πεποιθήσεις του...

και εννοείται ότι ο τύπος έχασε δια παντός την εκτίμηση και εμού και του φίλου μου