Αραιοκατοικημένη η αίθουσα. Είναι ώρα που οι περισσότεροι είναι έξω για να "μαζέψουν" θέματα.
Επικρατεί σχετική ησυχία κι εγώ παλεύω να γράψω την "Εβδομη άποψη", πριν αρχίσουν να με πολιορκούν τα λοιπά καθήκοντα.
Δεν θυμάμαι πόσοι και ποιοί ήταν παρόντες, αλλά ήταν οπωσδήποτε παρών το πειραχτήρι ο Χρήστος, ο οποίος και μου θύμισε πριν από κανένα χρόνο αυτή την ιστορία, που, ομολογώ, την είχα τελείως απωθήσει από τη μνήμη μου.

Ξαφνικά, τη (σχετική πάντα) ησυχία, σπάει μια δυνατή κι επιβλητική γυναικεία φωνή: "Η Δαλέλου, ποια είναι η Δαλέλου;" και βλέπουμε όλοι μια ψηλή και καλοβαλμένη κυρία να εισβάλλει  φουριόζα, συνοδευόμενη από δύο βλοσυρούς σωματώδεις τύπους.
Τα κορίτσια από τη γραμματεία κι όσοι είναι μέσα στην αίθουσα, με κοιτάνε ανήσυχα.
Εγώ σκέφτομαι... στρόβιλο σκέψεων μέσα σε δέκατα δευτερολέπτου: (πώς λένε ότι μπροστά στον κίνδυνο περνάει όλη σου η ζωή  μπρος από τα μάτια σου;): Τι έκανα;  Τι μπορεί να έγραψα και να εξόργισα αυτήν την κατά 20 τουλάχιστον πόντους ψηλότερη και άλλα τόσα κιλά βαρύτερή μου κυρία; Άσε τους δυο βλοσυρούς ένθεν κακείθεν της. Κι αφού δεν την ξέρω, πώς μπορεί να έκανα κάτι εναντίον της;
Ταυτόχρονα (κι αυτόματα) γλιστράω σιγά σιγά στην καρέκλα μου και μάλλον το υποσυνείδητό μου ήταν που μου έλεγε επιτακτικά: κρύψου, κρύψου κάτω από το γραφείο τώρα...
Κάπου στα μισά της διαδρομής όμως, θυμάμαι ότι είμαι ένα θαρραλέο πλάσμα κι ότι ουδέν το μεμπτόν έπραξα ή άδικο έγραψα.
Οπότε, υποχρεούμαι και δικαιούμαι να αντιμετωπίσω την επιβλητική κι ορμητική κυρία.
Σηκώθηκα, λοιπόν, ορθή (με κόπο και φόβο ομολογώ, αλλά οι άλλοι δεν κατάλαβαν τίποτα) και είπα με σταθερή και καθαρή φωνή "εγώ είμαι η Δαλέλου' τι μπορώ να κάνω για σας;"

"Θέλω να σ' αγκαλιάσω και να σε συγχαρώ χρυσή μου" λέει εκείνη και μ' αρπάει στην αγκαλιά της.
Έλα Χριστέ, άλλο και τούτο. Από τον τρόμο στην ασφυξία...

Τι είχε γίνει;
Η κυρία ήταν απόστρατη ταξίαρχος και είχε κατέβει ως υποψήφια με κάποιο κόμμα στην Καβάλα, κατά τις πολύ πρόσφατες (τότε) εκλογές.
Εγώ, χωρίς να ζητάω από κανέναν να αλλάξει τις κομματικές του προτιμήσεις, τόνιζα στα κείμενά μου ότι θα πρέπει, τουλάχιστον οι γυναίκες ψηφοφόροι, να στηρίξουν τις γυναίκες υποψήφιες.
Η κ. ταξίαρχος λοιπόν (δεν θυμάμαι αν εξελέγη τελικά), εκτίμησε αυτή μου τη στάση και ήρθε να με συγχαρεί.

Τα είπαμε εν τάχει κι αφού αποχαιρετιστήκαμε με χαμόγελα, έκατσα η έρημη, επιτέλους, στη θέση μου με ένα σιωπηλό και εκ βάθους ουφ, που με άδειασε σαν ξεφούσκωτο μπαλόνι.

Περιττό να πω ότι έγινε χαμός μόλις αποχώρησαν η κ. ταξίαρχος κι οι ατσάκιστοι κι αμίλητοι συνοδοί της.
Τα γέλια, τα σχόλια και τα πειράγματα, πήραν κι έδωσαν... με το πιο τσουχτερό βεβαίως, του... πειραχτηριού: "Μπράβο γριούλα, μια χαρά τα πήγες με τη στρατιωτίνα, αν και... κάποια στιγμή σε έχασα από το οπτικό μου πεδίο... ήθελες να μπεις κάτω απ' το γραφείο ε;. νααα σου πήγε..."

τελικά, δεν το ήξερα μόνο εγώ