ό,τι λάμπει δεν είναι... θηλυκό 

Μας ήρθε κι ένας καινούριος. Συντοπίτης μεν, αλλά με δημοσιογραφική θητεία στη Θεσσαλονίκη (άλλος αέρας, όσο να πεις...).

Νεαρούλης, νοστιμούλης, και μ' ένα μάτσο έντυπα υπό μάλης, να δείξει τι πουλιά πιάνει.

Διαβάζω στα γρήγορα μερικά από τα δικά του κείμενα, αστέρια σκέτα. Λέμε και μερικά τυπικά κι ακόμα λίγα πιο ουσιαστικά, του χαμογελώ, το εισιτήριο από μένα το ' χει' μένει να πουν το οκ. κι ο α' κι ο εκδότης.

Πείθονται εύκολα, και να 'μαστε με ένα καινούριο μέλος.

Γίναμε γρήγορα (και παραμένουμε) πολύ καλοί φίλοι.  

Όμως, πολύ μπλαζέ ο νέος βρε παιδί μου. Κάτι σαν να κατάπιε μπαστούνι, ένα πράγμα.

Αλλά, είπαμε. Οι έξυπνοι και καλλιεργημένοι έχουν μερικές αβάντες παραπάνω σε ό,τι αφορά τη συμπάθεια των άλλων' τουλάχιστον στην αρχή. Κι ας έχουν και κανένα κουσούρι' χαλάλι τους βρε αδερφέ. Το δε κουτσομπολιό μαζί του; σκέτη απόλαυση. Εκλεπτυσμένο μεν, καυστικό και διανθισμένο με πλήθος πιπεράτα συμπεράσματα (δικά του βεβαίως), δε.

Είμαστε όμως σε περίοδο ανάπτυξης. Πληθαίνουν οι συνάδελφοι' εξ ου και η έλευση του προαναφερόμενου νέου. Έρχονται καινούρια πρόσωπα και κάποια από αυτά επιλέγονται και μένουν.

Ο σημερινός, αφού συζήτησε με τον α' (αρχηγού παρόντος πάσα Αρχή παυσάτω -εκτός κι αν ήθελε να σου πασάρει τίποτα βαρετό) και μάλλον είχε τα εχέγγυα (όπως περίτρανα αποδείχθηκε στη διάρκεια)  για να εργαστεί στην "Ε", πήρε το οκέυ.

Αύριο εδώ.

Μέχρι τότε όμως, ας τα πούμε και λίγο με τον κολλητό μας του αθλητικού (άλλο αστέρι αυτός' σπουδαίος στη δουλειά του, με γνώση, συνέπεια και εντιμότητα. πολύ καλά ελληνικά και (αυτό κι αν είναι ατού) ο τέλειος γείτονας για γέλια μέχρι δακρύων.

Μπαίνει, λοιπόν, ο, ήδη, δικός μας, με το κεφάλι ψηλά και ύφος δέκα καρδιναλίων, πάει προς το γραφείο του και παρ' ό,τι περνάει δίπλα από τον (από αύριο) νέο συνάδελφο, δεν δείχνει να τον προσέχει. Τι ενδιαφέρον να έχουν, άλλωστε, τα γραφεία των αθλητικογράφων, όπως και των λοιπών βεβαίως, για να κατεβάσουμε το βλέμμα στο επίπεδο των κοινών θνητών;       

Αναγκαία παρένθεση: Ο φρέσκος νεαρός ήταν ένα χαριτωμένο αγόρι με κοκκινωπά γένια και μακρυά, ως τη μέση σχεδόν, ίσια δυνατά μαλλιά που έλαμπαν με το χάλκινο χρώμα τους.

Κι επανερχόμαστε στον μπλαζέ φίλο μου. 

Αφήνει τα πράγματά του στο γραφείο και πριν καθήσει στην καρέκλα του, φέρνει μια γύρα με τα μάτια και μετά στρέφεται προς εμένα, για μια καλημέρα προφανώς. 

Αλλά... στην οφθαλμική αυτή διαδρομή, μπαίνει στο οπτικό του πεδίο μια πλάτη καθισμένη δίπλα στον συνάδελφο των αθλητικών, σκεπασμένη με μια υπέροχη χάλκινη κόμη.  

Μένει ενεός για μερικά δέκατα του δευτερολέπτου και μετά στρέφεται, λίγο πιο απότομα από ό,τι αρχικά υπολόγιζε, προς εμένα. 

Εύγλωττα νοήματα με τα μάτια και (διακριτικά)  με τα χέρια: Ποια είναι; Πω, πω πω τι πλάσμα: και τέτοια.

Αδύνατο ν' αντέξω. Τέτοιο γέλιο, σιωπηλό δεν γίνεται. 

Γύρισαν οι δυο φίλοι να δουν τι έπαθε η γελαστή και γελάει μόνη της. κι είδε κι ο φίλος μου το καθ' όλα αρρενωπό πρόσωπο και το κόκκινο γένι του μικρού.

Το μπλαζέ ύφος και το μπαστούνι χάθηκαν μεν (για ελάχιστο χρόνο ομολογουμένως), αλλά ανακατέλαβαν σχεδόν άμεσα τις θέσεις τους με γαλαζοαίματη αξιοπρέπεια.

όχι, εκείνη τη στιγμή δεν εξήγησα τίποτα και τους άφησα να σκέφτονται ότι "γελά ο μωρός  καν τι μη γελοίον η"

αλλά... 

όταν έφυγε ο νέος (μη ρεζιλευτούμε και με το καλημέρα σας) ενημερώθηκαν άπαντες γα το πάθημα του μπλαζέ και βεβαίως ακολούθησε ο γνωστός χαμός...