τα ίδια και τα ίδια....

Θαρρώ ότι όσες εφημεριδοϊστορίες και να πω από δω και πέρα, θα είναι επανάληψη των προηγούμενων σε ό,τι αφορά το κλίμα: Περίεργοι άνθρωποι που μας επισκέπτονταν, γέλια και πειράγματα μεταξύ μας, παραξενιές δικές μας και άλλων. Υπάρχουν κι άλλες πολλές ιστορίες, με διαφορετική υφή και περιεχόμενο, αλλά δεν είναι προς δημοσίευση. Κι όχι βέβαια γιατί είναι αμαρτωλές. Το αντίθετο, είναι πολύ ανθρώπινες και πολύ συναισθηματικές κι έχουν να κάνουν με τις βαθειές φιλίες που αναπτύχθηκαν μεταξύ εμού και μερικών άλλων ανθρώπων στη διάρκεια των χρόνων που εργάστηκα στην "Ε".

Είναι αλήθεια ότι ήμασταν μια μεγάλη οικογένεια και μέσα στις οικογένειες αναπτύσσονται και αντιπαλότητες και μικροσυμφέροντα και θυμοί και ανταγωνισμοί, αλλά, όταν προέκυπτε ανάγκη, στηρίζαμε, ο καθείς με τον τρόπο του, αυτόν που υπέφερε. 

Κάποια περιστατικά, σοβαρά μεν, αλλά περαστικά, τα διακωμωδούσαμε κιόλας (ως συνήθως...)

Να, σαν τότε που χρειάστηκα αίμα στη διάρκεια κάποιας μικροπεριπέτειας με την υγεία μου και έσπευσαν να δώσουν από το δικό τους ο Σπιτσέρης κι ο Νελόπουλος. 

Αξίζει να πω, ότι με τον Νελόπουλκο "σκοτωνόμασταν" πολύ συχνά γιατί τον "κερνούσα καρκίνο με τα βρωμοτσίγαρά μου" (κι όχι μόνο) και με τον Σπιτσέρη είχαμε και κάποιες πικρίες και κάποιες συγκρούσεις (άμα μοιράζεσαι την ίδια ακριβώς δουλειά με κάποιον άνθρωπο, εύκολο να δημιουργηθούν και τα δύο).

Παρένθεση: εφημεριδοϊστορία χωρίς αστεία δεν έχει, οπότε έρχεται και το τωρινό: Έχω επιστρέψει στη δουλειά μου μετά την μικροπεριπέτεια που λέγαμε και πάνω στην ένταση της δουλειάς (μπορεί και στα καλά καθούμενα) έκανα κάτι ενοχλητικό για τους λοιπούς. Πετάγεται κάποιος από τους βραδυνούς κολλητούς μου (που δεν συμπαθούσε και ιδιαίτερα τους προαναφερόμενους συναδέλφους) και λέει: ωχ, αυτή άρχισε να Νελοπουλίζει και να Σπιτσεροφέρνει... εμ, τι περίμενες, κυλάει και δικό τους αίμα στις φλέβες της πλέον...

Τα ακράτητα γέλια των άλλων μαζί με τα δικά μου, δεν είχαν σκοπό κι ούτε θα μπορούσαν άλλωστε, να μειώσουν στο ελάχιστο το μέγεθος της προσφοράς των δύο αυτών συναδέλφων μου και την ευγνωμοσύνη που εξακολουθώ να αισθάνομαι. 

(κι άλλη παρένθεση:) Αλήθεια, όλες αυτές τις μέρες που γράφω αυτές τις ιστοριούλες, εσείς που κάνατε τον κόπο να τις διαβάσετε και δεν ήσασταν από κείνους που τα μοιράστηκα στην πραγματική ζωή όλ' αυτά, ίσως και να αναρωτηθήκατε αν δουλεύαμε και καμιά φορά, έτσι όπως αναφέρομαι συνέχεια στα απερίγραπτα γέλια μας.

Μα γι αυτό γελούσαμε τόσο πολύ. Γιατί κουραζόμασταν πάρα πολύ.

Το γέλιο ήταν η βαλβίδα ασφαλείας στην πίεση που είχαμε από τη φύση της δουλειάς.  

Ξέρετε πόσες φορές τινάχτηκα εν μέσω νυχτός και ύπνου, γιατί με ξύπνησε εκείνη η λέξη που ήρθε επιτέλους, αλλά φευ τόσο αργά, και που θα έδινε ακριβώς εκείνο που ήθελα να πω σ' εκείνον τον πρωτοσέλιδο τίτλο, ή "έτσι έπρεπε να γράψω εκείνο το κομμάτι για να αποδοθεί σωστά αυτό που είχα μέσα στο κεφάλι και στην ψυχή μου" ή, ακόμα χειρότερα, "έτσι όπως το έγραψα, λέει άρες μάρες κουκουνάρες...".

Επανέρχομαι όμως. Μέσα στα 14 χρόνια που έζησα σε αυτή τη μεγάλη οικογένεια, είχα την ευτυχία να γνωρίσω αληθινούς κι αγαπημένους φίλους. Αυτοί ξέρουν ποιοί είναι και δεν θα πω τίποτα γι αυτούς. Μερικά πράγματα, όταν βγαίνουν από το κέλυφος της ψυχής και δημοσιοποιούνται προς κάθε κατεύθυνση, χάνουν από την αξία τους.  

Γελάσαμε πολύ μαζί, ναι, αλλά αυτό δεν οικοδομεί από μόνο του φιλία, καθώς άλλα είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της πανάκριβης αξίας που στολίζει κάποιες ανθρώπινες σχέσεις. Και με κάποιους το μοιράστηκα και το μοιράζομαι αυτό το απόσταγμα της αγάπης, της ελευθερίας, της στήριξης, της ενθάρρυνσης, της παρηγοριάς και του βαθέος και αληθινού ενδιαφέροντος, που είναι η φιλία.

Το παρόν, όμως, δεν γράφεται ως... πραγματεία περί την φιλία. Είναι απλώς η εξήγηση ότι από δω και πέρα, θα δημοσιεύονται εδώ κι άλλες ιστορίες. Της φαντασίας αυτή τη φορά. Ιστορίες για μικρούς και μεγάλους, δεν λέγαμε στην αρχή; Όχι, ότι, άμα προκύπτει, από  το σεντούκι της θύμησης και καμιά άλλη εφημεριδοϊστορία, δεν θα τη λέμε κι αυτήν.

προς το παρόν, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους που διάβασαν τις μέχρι τώρα αφηγήσεις μου.

και... τα ξαναλέμε, οσονούπω...      

και... μάλλον χωρίς αναγγελία από το f/b