όλα πουλιούνται κι όλα αγοράζονται;

Επρόκειτο για μια μεγάλη επένδυση. Για τους επενδυτές. Όχι για τον τόπο και τους κατοίκους του. Ενείχε ιδιαίτερα μεγάλους κινδύνους για το περιβάλλον και για τους ανθρώπους. Και το κυριότερο: το τυράκι στη φάκα μικροσκοπικό. Όπερ εστί, ελάχιστες θέσεις εργασίας και πώς να πείσεις τόσους ανθρώπους ότι για να εργαστούν δέκα - είκοσι αξίζει να μπει σε κίνδυνο εξολόθρευσης ο πληθυσμός σχεδόν όλου του νομού. Τώρα, αν το τυράκι ήταν πιο πολύ, τι να σας πω.... πολλά έχουν δει τα μάτια μου...

Εννοείται ότι η "Ε" πήρε θέση, εξ αρχής, κατά της επένδυσης (όχι χωρίς κόστος βέβαια, διότι... δεν μας υποστηρίζεις; δεν διαφημιζόμεθα σε σένα).

Εκείνο τον καιρό, πέντε εκδότες από τη Δράμα, την Καβάλα, την Ξάνθη, την Κομοτηνή και την Αλεξανδρούπολη, είχαν φτιάξει ένα πολύ καλό και σοβαρό περιοδικό, στο οποίο έγραφαν οι δημοσιογράφοι των εφημερίδων τους (και όχι μόνο), οι οποίοι πληρώνονταν ξεχωριστά γι αυτή τη δουλειά τους, όποτε τους ζητούνταν να την προσφέρουν.

Η ιστορία με την μεγάλη επένδυση είναι σε φούντωση. Πάνε κι έρχονται τα μεγαλοστελέχη επιχειρώντας να κάμψουν τις αντιδράσεις του κόσμου και των αρχών. 

Και σήμερα είναι στην πόλη μας ένα μεγαλομεγάλο στέλεχος.

Με φωνάζει ο Χλ. και μου λέει ότι κάποιος κύριος τάδε, μπορεί να με φέρει σε επαφή με αυτό το μεγαλομεγάλο στέλεχος για μια αποκλειστική συνέντευξη για το προαναφερόμενο περιοδικό.

Γιατί όχι; Οκ. Μιλάμε με τον άνθρωπο και κλείνεται το ραντεβού. Με συνοδεύει στο ξενοδοχείο του σπουδαίου και στο δρόμο μου λέει ότι ο κ.... επιθυμεί να με συναντήσει στο δωμάτιό του, παρουσία βέβαια του ιδίου.

Ε, και; μπορεί ο άνθρωπος να μη θέλει να φανεί ότι όντας στην πόλη δίνει αποκλειστικές συνεντεύξεις ή... έχει άλλα στο μυαλό του (πονηρά μυαλά'  ουδεμία σχέση με γενετήσιες ορμές) και δεν θέλει μάρτυρες.

Για να δούμε τι θα δούμε λοιπόν. 

Φτάνουμε στον όροφο, χτυπάμε την πόρτα, μας υποδέχεται ο μεγαλομεγάλος με φλεγματικό χαμόγελο, γίνονται οι συστάσεις και ο μεσάζων αποχωρεί.

Κανένα πρόβλημα. Βάζω σε λειτουργία το κασετοφωνάκι, σημειωματάριο, στυλό και πάμε.

Λαλίστατος ο συνομιλητής μου, εξηγεί κι εξηγεί όλα τα, κατά τις απόψεις του, θετικά της επένδυσης για τον τόπο και τους ανθρώπους.

- Ναι, αλλά, τι θα γίνει άμα γίνει τούτο και κείνο; Που θα μολυνθεί η θάλασσα; που θα χαθούν τόσες θέσεις εργασίας από τον τουρισμό και την αλιεία; Κι αν γίνει το μεγάλο μπαμ και καεί ο κόσμος σαν να έπεσε ναπάλμ μεγατόνων (σ.σ.: υπάρχει τέτοιο πράγμα;) απάνω του;

Δυσφορεί ο άνθρωπος, αλλά προσπαθεί πάλι. Συναντά επιμονή κι αγανακτεί. Διακόπτει τη συζήτηση και λέει με μεγάλο εκνευρισμό στη φωνή: "Σας βρίσκω πολύ ενημερωμένη σε ό,τι αφορά τα αρνητικά της επένδυσης... και δεν το περίμενα αυτό". 

Τι περίμενε δηλαδή; Μάλλον ο κύριος που μας έφερε σε επαφή, αλλιώς του τα είχε πει (όλα πουλιούνται κι όλα αγοράζονται;), ευελπιστώντας ότι θα πάει καλά το πράγμα, θα μαλακώσει ο κόσμος τη επιρροή του Τύπου, κι αυτός θα πουλήσει τα αγροτεμάχιά του στην επιχείρηση, έναντι παχυλού τιμήματος, φαντάζομαι.

- Εντάξει, όπως θέλετε κύριε. Άλλωστε, δεν έχω άλλες ερωτήσεις. Τα μαζεύω και σηκώνομαι από τη θέση μου. Αυτός, έχει απομακρυνθεί στο βάθος του δωματίου και κάτι κάνει με γυρισμένη την πλάτη προς εμένα.

- Χαίρεται κύριε 

- τσιμουδιά ο κύριος

Πάω προς την πόρτα κι ούτε καν κάνει τον κόπο να με συνοδέψει.

Σιγά, δεν ξέρω να ανοίγω πόρτες; 

Πιάνω το πόμολο, βγαίνω έξω κι εκεί που ετοιμάζομαι να την κλείσω σιγανά και να αποχωρήσω σαν κυρία, μου φεύγει η πόρτα από τα χέρια (ήταν ορθάνοιχτες οι μπαλκονόπορτες του δωματίου κι όπως φυσούσε από τη θάλασσα, έκανε ορμητικό ρεύμα) και σκάει πίσω με ένα θόρυβο σχεδόν εκκωφαντικό

Φεύγω γελώντας, Μπράβο ρε αέρα, έδωσες την απάντηση που του έπρεπε στον κύριο "όλα πουλιούνται κι όλα αγοράζονται.

Τελικά η επένδυση δεν έγινε

κάποτε, θυμάστε; άμα δεν ήθελε κάτι ο κόσμος (άμα λέμε), το πολεμούσε και δεν το άφηνε να συμβεί