το κοριτσάκι ξέρει να διαβάζει;

Γραφείο γωνία που βλέπει τα πάντα, αλλά δεν το βλέπουν όλοι. Χαζεύω τριγύρω, γιατί οι ρημάδες οι λέξεις δε λένε να κάνουν κολεγιά μεταξύ τους σήμερα, και ιδού μια εναλλαγή στο τοπίο. Δυο μαυροφορεμένες κυρίες, η μια αρκετά νέα, η άλλη αρκετά ηλικιωμένη, μπαίνουν στην αίθουσα. Με αέρα η νέα, κουρασμένα και διστακτικά η γηραιότερη. 

Ρωτάνε κάτι και πλησιάζουν προς τον αρχισυντάκτη α΄ ή διευθυντή σύνταξης.

Γύρω τριγύρω ένα ψιλοσούσουρο, αλλά συνήθη πράγματα και δεν δίνω σημασία.

Ο αρχισυντάκτης α' ή διευθυντής σύνταξης, ακούει ευγενικά, αλλά όχι και τόσο προσεχτικά, το χειμαρρώδη λόγο της νεότερης γυναίκας, εντυπωσιακά διανθισμένο με νομικούς όρους, αριθμούς αποφάσεων και... αφορισμούς προς διάφορους.

Άκουγα με προσοχή. Μα αυτές οι καημένες υφίστανται μια κατάφωρη αδικία. Πρέπει να τις βοηθήσουμε να βρουν το δίκιο τους.

Και θύμωσα λίγο με το αποστασιοποιημένο ύφος του α'.

Και με την περίεργη ησυχία και τα πονηροπαιχνιδιάρικα χαμόγελα μερικών δημοσιογράφων, βεβαίως.

Αφού λοιπόν είπε και είπε και είπε η νεότερη κυρία, με την ηλικιωμένη (ήταν η μαμά της τελικά) να παρακολουθεί σιωπηλά κι από κάποια απόσταση, ο α΄ έφερε μια γύρα με τα μάτια του στην αίθουσα και αποφάσισε: Δώστε το φάκελο με τα ντοκουμέντα που λέτε ότι έχετε, στην κοπέλα εκεί. Και δείχνει τη μικρή μας. 

Την κοιτάει τη μικρή μας η νεότερη γυναίκα, με απορία και μια υποψία υποτίμησης στο βλέμμα (εμ, κι αυτό μια σταλίτσα ήταν) και πριν παραδώσει τον πολύτιμο φάκελο, πετάει την κεραμίδα: "Το κοριτσάκι ξέρει να διαβάζει, όμως;' (σ.σ.: προφανώς αγωνιούσε μήπως το κοριτσάκι δεν καταλαβαίνει νομικούς και υπηρεσιακούς όρους). 

Βλέμμα και στάση σώματος από το κοριτσάκι, που μικροκαμωμένο μεν, δυναμικό κι εξαιρετικά ικανό πλάσμα δε, δηλωτικά της σκέψης: άντε μη σου τίποτα τώρα..., αλλά ευγενικό παιδί και συνεπής επαγγελματίας, παίρνει τον φάκελο να τον μελετήσει και να βγάλει άκρη.

Οι δύο κυρίες αποχωρούν κι η μικρή κοιτάει τον α΄, με ένα (άγριο να το πω; παραπονιάρικο μήπως;) "γιατί σε μένα, την τύχη μου μέσα;" στο μάτι.

Κάποιοι κάνουν χαβά (ενώ άλλοι γράφουν και γενικώς δουλεύουν, μη ξεχνιόμαστε) κι αρχίζουν να διηγούνται αστεία περιστατικά από την (μακροχρόνια) δράση των δύο γυναικών, προκειμένου να δικαιωθούν. Όπερ εστί, να κατεδαφιστεί το "μπουρί του θανάτου".

Αρχίζω να εκνευρίζομαι. Εδώ δυο γυναίκες ξεσπιτώθηκαν γιατί δεν αντέχουν άλλο τη φασαρία και τους κραδασμούς που προκαλεί στην κατοικία τους η καμινάδα εξαερισμού του διπλανού εστιατορίου κι εμείς κοροϊδεύουμε; 

"Καλά", μου λέει ένας από τους συναδέλφους, "μπορείς να τις υιοθετήσεις αν θέλεις, αλλά μην πεις μετά ότι δεν σε προειδοποιήσαμε" και ξεσηκώνει νέο κύμα γέλιου.

Τελικά τις... υιοθέτησα τις κυρίες κι εν πολλοίς το πλήρωσα (τα νεύρα τσατάλια, λέμε). 

Αλλά, και παρά το ότι η κόρη το έχει χάσει από καιρό το δίκιο της με κάποιες υπερβολές στις οποίες ενεπλάκη σέρνοντας μαζί και την ταλαίπωρη μανούλα, δεν έχω πειστεί ακόμα για το άδικο της υπόθεσης. Κι επίσης, πρέπει να πω ότι δεν μπορώ να μη θαυμάζω την επιμονή της για την ικανοποίηση αυτού που θεωρεί δίκιο της.

Μήπως να παραδειγματιζόμασταν;

μπας και στρώσει τίποτα σ' αυτόν τον τόπο;